- Matryca IPS / IPS (równoważne)
- Rozmiar ekranu 24" / 27" (+ dla Benq)
- Proporcje 16x10 / 16x9 (równoważne przy różnicy przekątnej)
- Rozdzielczość 1920x1200 / 2560x1440 (+ dla Benq)
- Gamut około AdobeRGB / około AdobeRGB (równoważne)
- Czujnik autokalibracyjny RGB brak / brak (równoważne)
- Stabilizacja podświetlenia jest / brak (+ dla EIZO)
- Sprzętowa kalibracja jest 3x3 Matrix / brak (+ dla EIZO)
- Kompensacja nierówności ekranu jest / brak (+ dla EIZO)
- Konfigurowany skaler video na HDMI jest / brak (+ dla EIZO)
- Gwarancja 5 lat / 3 lata (+ dla EIZO)
- Gwarancja na piksele jest / brak (+ dla EIZO)
- Defekty liniowości po kalibracji dE do 1,5 / dE do 4 (+ dla EIZO)
WYNIK
Porównanie typowo cenowe, w odpowiedzi na pytania, czy za te same pieniądze lepiej wybrać bardziej renomowane EIZO czy większe Benq, reklamowane wszak jako monitor fotograficzny. Od pewnego czasu pojawiają się głosy, że firma Benq konkuruje z bardziej uznanymi markami, oferując "więcej za mniej".
EIZO CS2420 należy do klasy dobrych amatorskich monitorów fotograficznych, jak również do webmasteringu i postprodukcji video. W ostatnim zastosowaniu, ma sporą przewagę nad praktycznie całą konkurencją w podobnej cenie. Można wprost w monitorze zadeklarować telewizyjne kodowanie koloru YPrPb zamiast komputerowego RGB, dynamikę 0-255 lub 16-236 oraz próbkowanie 4:4:4 / 4:2:2. Tego typu zalety są unikatowe w monitorach komputerowych i daje lepszy podgląd jak finalny materiał będzie wyglądał na telewizorze.
Drugim ważnym elementem konstrukcji jest przestrzenne sterowanie matrycą, oparte o 3x3Matrix + 1D LUT, dające możliwość dość dokładnej korekcji oraz kształtowania przestrzeni barwnej, co jest ważne przy matrycy wykraczającej nasyceniami poza sRGB. Nie jest to monitor graficzny, gdzie szersza przestrzeń byłaby przydatna. Jest to ważna cecha, bowiem w pracy fotograficznej szeroki gamut często powoduje więcej problemów niż korzyści. CS2420 pomimo, że należy do najniższej linii do koloru w ofercie EIZO, wyposażony jest w zaawansowaną sprzętową kalibrację opartą o macierz 3 stopnia plus tablice 1D dla każdego kanału o dokładności 14/16 bitów. W procesie kalibracji można z niezłą dokładnością monitor ustawić do gamutu sRGB, omijając problemy zarządzania barwą, szczególnie w Windows. Matryca w CS2420 wyposażona jest dodatkowo w mechanizm sprzętowej korekcji nierównomierności koloru, tzw "mury chromatycznej". W innym wypadku na jasnych powierzchniach byłyby widoczne wyraźne przebarwienia.
Benq SW2700PT, wraz z kilkoma praktycznie bliźniaczymi modelami PV270, SW240, SW270C, od pewnego czasu jest intensywnie reklamowany, a wysyp pozytywnych opisów skłania do myśli, że przełamana została dominacja dwóch wiodących producentów na tym rynku. Niestety rzeczywistość nie jest tak różowa. Tzn jest, o ile potraktujemy ją dosłownie, czyli spojrzymy na kolorowe plamy na ekranach Benq. Brak kompensacji mury chromatycznej jest jedną z głównych wad tych monitorów. Producent zastosował bowiem matryce szerokogamutowe, prawdopodobnie z myślą o pozytywnym przekazie w reklamie, mówiącym o "99% AdobeRGB". Potoczne rozumienie tego parametru jest jednoznaczne - im więcej procent tym lepiej. W praktyce ma on zupełnie inne znaczenie i co ciekawe wcale nie związane z jakością wyświetlania a tylko możliwością wyświetlenia wyższego nasycenia. Dla wnikliwych, szerszy opis fenomenu procentów: viewtopic.php?f=21&t=74 W wyniku zignorowania potrzeb wynikających z wymagań matrycy, powierzchnia ekranu Benq SW2700PT jest wręcz kalejdoskopem przebarwień, od zielonkawych, przez cyanowe po różowe i magentowe. Niestety nie można ich w żaden sposób skompensować ani wyregulować. Podobny błąd popełnia wielu producentów, przedkładając parametry robiące wrażanie w marketingu, ale lekceważąc rzeczywistą jakość obrazu.
Drugą wadą SW2700PT jest brak kalibracji sprzętowej. Co prawda z monitorem jest dostarczana modyfikowana wersja X-Rite I1 Profilera (oprogramowanie do kalibracji programowej) a sam monitor reklamowany jako kalibrowany. W praktyce kalibracja ogranicza się tylko do ingerencji w menu monitora za pomocą wtyczki API i bardzo uproszczonej korekcji. Zasadniczo ingerencja jest w "sprzęt", więc w ten sprytny sposób Benq jest "kryty" w razie roszczeń, ale zastosowane rozwiązanie, nie ma wiele wspólnego z prawdziwą kalibracją. Brak jakichkolwiek mechanizmów znanych z branży monitorów fotograficznych, powoduje też bardzo małą stabilność parametrów. Czas rekalibracji to maksymalnie kilka tygodni. Dla porównania EIZO CS2420 "wytrzymuje" bez kalibracji rok do dwóch.
Aby podnieść profesjonalne wrażenie producent dokłada w oprogramowaniu np tryb czarno-biały, przełączany pilotem oraz kaptur. Pilot i reklamowane tryby pracy to chwyt bardzo niskiego lotu, nastawiony na przekaz skierowany do zupełnie niedoświadczonych fotografów. Przełączenie bowiem trybu pracy zmienia warunki wyświetlania ale nie zamienia profilu monitora w systemie. Natomiast kaptury faktycznie są elementem wyposażenia monitorów profesjonalnych, jednak ich zastosowanie podlega konkretnym reżimom pracy w dużych, jasno oświetlonych halach. Stanowisko pracy fotografa z reguły to jest mniejsza pracownia, z innym oświetleniem i w takich warunkach kaptur wprowadza szereg zaburzeń widzenia. Dlatego praktycznie żaden monitor dedykowany jako fotograficzny nie powinien mieć zakładanego kaptura, nawet jeśli jest w komplecie.
Podsumowując, podobieństwo cenowe EIZO CS2420 i Benq SW2700PT w żaden sposób nie uzasadnia wyboru większego, pozornie równie dobrego Benq. Pozory to jedyna broń SW2700PT. Monitor ten nie ma nic wspólnego z monitorami fotograficznymi ani tym bardziej graficznymi. Jest to typowa konstrukcja znana z rynku masowego i korporacyjnego, obrośnięta nieprawdopodobnym wręcz marketingiem. Może stanowić konkurencję dla monitorów najniższych klas, jednak nie stanowi alternatywy nawet dla najtańszych monitorów półki średniej. Niestety praktycznie wszystkie pozytywne opisy jakie można znaleźć w internecie, są w jakimś stopniu sponsorowane. Zauważmy, że monitorów z lepszych półek w zasadzie się nie "testuje". Nie ma po co, gdyż bronią się same.
EIZO CS2420 należy do klasy dobrych amatorskich monitorów fotograficznych, jak również do webmasteringu i postprodukcji video. W ostatnim zastosowaniu, ma sporą przewagę nad praktycznie całą konkurencją w podobnej cenie. Można wprost w monitorze zadeklarować telewizyjne kodowanie koloru YPrPb zamiast komputerowego RGB, dynamikę 0-255 lub 16-236 oraz próbkowanie 4:4:4 / 4:2:2. Tego typu zalety są unikatowe w monitorach komputerowych i daje lepszy podgląd jak finalny materiał będzie wyglądał na telewizorze.
Drugim ważnym elementem konstrukcji jest przestrzenne sterowanie matrycą, oparte o 3x3Matrix + 1D LUT, dające możliwość dość dokładnej korekcji oraz kształtowania przestrzeni barwnej, co jest ważne przy matrycy wykraczającej nasyceniami poza sRGB. Nie jest to monitor graficzny, gdzie szersza przestrzeń byłaby przydatna. Jest to ważna cecha, bowiem w pracy fotograficznej szeroki gamut często powoduje więcej problemów niż korzyści. CS2420 pomimo, że należy do najniższej linii do koloru w ofercie EIZO, wyposażony jest w zaawansowaną sprzętową kalibrację opartą o macierz 3 stopnia plus tablice 1D dla każdego kanału o dokładności 14/16 bitów. W procesie kalibracji można z niezłą dokładnością monitor ustawić do gamutu sRGB, omijając problemy zarządzania barwą, szczególnie w Windows. Matryca w CS2420 wyposażona jest dodatkowo w mechanizm sprzętowej korekcji nierównomierności koloru, tzw "mury chromatycznej". W innym wypadku na jasnych powierzchniach byłyby widoczne wyraźne przebarwienia.
Benq SW2700PT, wraz z kilkoma praktycznie bliźniaczymi modelami PV270, SW240, SW270C, od pewnego czasu jest intensywnie reklamowany, a wysyp pozytywnych opisów skłania do myśli, że przełamana została dominacja dwóch wiodących producentów na tym rynku. Niestety rzeczywistość nie jest tak różowa. Tzn jest, o ile potraktujemy ją dosłownie, czyli spojrzymy na kolorowe plamy na ekranach Benq. Brak kompensacji mury chromatycznej jest jedną z głównych wad tych monitorów. Producent zastosował bowiem matryce szerokogamutowe, prawdopodobnie z myślą o pozytywnym przekazie w reklamie, mówiącym o "99% AdobeRGB". Potoczne rozumienie tego parametru jest jednoznaczne - im więcej procent tym lepiej. W praktyce ma on zupełnie inne znaczenie i co ciekawe wcale nie związane z jakością wyświetlania a tylko możliwością wyświetlenia wyższego nasycenia. Dla wnikliwych, szerszy opis fenomenu procentów: viewtopic.php?f=21&t=74 W wyniku zignorowania potrzeb wynikających z wymagań matrycy, powierzchnia ekranu Benq SW2700PT jest wręcz kalejdoskopem przebarwień, od zielonkawych, przez cyanowe po różowe i magentowe. Niestety nie można ich w żaden sposób skompensować ani wyregulować. Podobny błąd popełnia wielu producentów, przedkładając parametry robiące wrażanie w marketingu, ale lekceważąc rzeczywistą jakość obrazu.
Drugą wadą SW2700PT jest brak kalibracji sprzętowej. Co prawda z monitorem jest dostarczana modyfikowana wersja X-Rite I1 Profilera (oprogramowanie do kalibracji programowej) a sam monitor reklamowany jako kalibrowany. W praktyce kalibracja ogranicza się tylko do ingerencji w menu monitora za pomocą wtyczki API i bardzo uproszczonej korekcji. Zasadniczo ingerencja jest w "sprzęt", więc w ten sprytny sposób Benq jest "kryty" w razie roszczeń, ale zastosowane rozwiązanie, nie ma wiele wspólnego z prawdziwą kalibracją. Brak jakichkolwiek mechanizmów znanych z branży monitorów fotograficznych, powoduje też bardzo małą stabilność parametrów. Czas rekalibracji to maksymalnie kilka tygodni. Dla porównania EIZO CS2420 "wytrzymuje" bez kalibracji rok do dwóch.
Aby podnieść profesjonalne wrażenie producent dokłada w oprogramowaniu np tryb czarno-biały, przełączany pilotem oraz kaptur. Pilot i reklamowane tryby pracy to chwyt bardzo niskiego lotu, nastawiony na przekaz skierowany do zupełnie niedoświadczonych fotografów. Przełączenie bowiem trybu pracy zmienia warunki wyświetlania ale nie zamienia profilu monitora w systemie. Natomiast kaptury faktycznie są elementem wyposażenia monitorów profesjonalnych, jednak ich zastosowanie podlega konkretnym reżimom pracy w dużych, jasno oświetlonych halach. Stanowisko pracy fotografa z reguły to jest mniejsza pracownia, z innym oświetleniem i w takich warunkach kaptur wprowadza szereg zaburzeń widzenia. Dlatego praktycznie żaden monitor dedykowany jako fotograficzny nie powinien mieć zakładanego kaptura, nawet jeśli jest w komplecie.
Podsumowując, podobieństwo cenowe EIZO CS2420 i Benq SW2700PT w żaden sposób nie uzasadnia wyboru większego, pozornie równie dobrego Benq. Pozory to jedyna broń SW2700PT. Monitor ten nie ma nic wspólnego z monitorami fotograficznymi ani tym bardziej graficznymi. Jest to typowa konstrukcja znana z rynku masowego i korporacyjnego, obrośnięta nieprawdopodobnym wręcz marketingiem. Może stanowić konkurencję dla monitorów najniższych klas, jednak nie stanowi alternatywy nawet dla najtańszych monitorów półki średniej. Niestety praktycznie wszystkie pozytywne opisy jakie można znaleźć w internecie, są w jakimś stopniu sponsorowane. Zauważmy, że monitorów z lepszych półek w zasadzie się nie "testuje". Nie ma po co, gdyż bronią się same.
UWAGI
Ten post jest opisem najbardziej istotnych różnic między konkretnymi modelami monitorów. Ten i pokrewne posty z frazą "Krótkie porównanie", stanowią gotowe szablony odpowiedzi na pytania, które spływają do mnie różnymi środkami komunikowania.
Proszę nie prowadzić w tym wątku dyskusji, chyba, że związaną z tym konkretnym porównaniem.
Proszę nie prowadzić w tym wątku dyskusji, chyba, że związaną z tym konkretnym porównaniem.
